Obróbka elektroerozyjna to metoda obróbki metali z wykorzystaniem erozji elektrycznej, która towarzyszy wyładowaniom ładunków elektrycznych. Jest to metoda precyzyjna stosowana głównie tam, gdzie zwykła obróbka mechaniczna nie wystarcza, aby obrabianemu przedmiotowi nadać pożądany kształt, ściśle określone wymiary, a także odpowiednie właściwości.

Dzięki tej metodzie możliwe jest, więc obrabianie materiałów trudnoskrawalnych jak węgliki spiekane, polikrystaliczny diament czy stale narzędziowe, co umożliwia zastosowanie jej w dziedzinach wymagających szczególnej precyzji, takich na przykład jak energetyka jądrowa czy lotnictwo.

Zastosowanie obróbki elektroerozyjnej.

Pomimo iż sam proces obróbki metali z zastosowaniem metody elektroerozji jest dosyć długotrwały, to jednak pozwala na bardzo precyzyjne wykonywanie detali oraz nadawanie skomplikowanych kształtów tworzonym elementom. Wszędzie tam gdzie zawiodą tradycyjne metody obróbki skrawaniem jak frezowanie, cięcie czy wiercenie z pomocą przychodzi właśnie ta nowoczesna technologia, której znakiem rozpoznawczym są bardzo precyzyjne maszyny z charakterystyczną dla nich dużą sztywnością. Metoda obróbki elektroerozyjnej wykorzystywana jest miedzy innymi do produkcji matryc, stempli, form wtryskowych i odlewniczych, obróbki prętów paliwowych oraz łopatek turbin i sprężarek.

Rys historyczny – powstanie elektrodrążarki.

Początki badań nad obróbką elektroerozyjną sięgają już XVIII w., kiedy to w roku 1770 angielski fizyk Joseph Priestley zauważył, że metal poddawany działaniu ładunków elektrycznych ulega erozji. Ponad 170 lat później, w roku 1943 amerykanie Harold Stark, Victora Harding i Jack Beaver postanowili znaleźć metodę na usuwanie wierteł ulegających złamaniu w trakcie obróbki aluminiowych odlewów, a jednocześnie - w tym samym roku i zupełnie niezależnie od nich, dwaj rosyjscy naukowcy - B.R Lazarenko i N.I Lazarenko usiłowali powstrzymać spowodowaną iskrzeniem erozję styków wolframowych. Można powiedzieć, że oba zespoły podczas swoich prac, niezależnie od siebie i praktycznie jednocześnie, odkryły obróbkę metali przy użyciu ładunków elektrycznych, jednakże to Rosjan uważa się za twórców tej metody.

Pierwsza maszyna do drążenia elektroerozyjnego – elektrodrążarka drutowa powstała w 1960r., a już w siedem lat później w ZSRR stworzono pierwszą jej wersję sterowaną numerycznie, czyli specjalnie zautomatyzowaną do komercyjnych zastosowań na dużą skalę. Na tym jednak nie zakończono prac nad poprawą jakości i sterowania maszyn, w 1976 wprowadzono na rynek pierwszą elektrodrążarkę sterowaną komputerowo (CNC – Computerized Numerical Control).

Od tamtego czasu nieustannie trwają prace nad unowocześnieniem tej technologii. Obecnie w tej dziedzinie prym wiodą zakłady SABNER, które w ostatnim czasie znacznie przyspieszyły proces dosyć skomplikowanej obróbki, a w elektrodrążeniu wyspecjalizowały się do tego stopnia, że są w stanie wykonywać elementy z dokładnością do 0,01 mm. Ze szczegółami technologii można zapoznać się na stronie www.sabner.com/pl/

Zalety technologii.

Bez wątpienia dwie podstawowe cechy elektrodrążenia decydują o atrakcyjności tej metody obróbki metali. Po pierwsze możliwość osiągania nietypowych, często skomplikowanych kształtów obrabianych elementów, po drugie możliwość pracy z metalami i stalą o bardzo wysokiej twardości.

Osiąganie niemal dowolnych kształtów jest możliwe dzięki komputerowemu sterowaniu numerycznemu (CNC) obrabiarek. Projekty poszczególnych elementów tworzone są w programach typu CAD (ang. Computer Aided Design), a następnie odpowiednio przetwarzane przez programy CAM (ang. Computer Aided Manufacturing), tak by mogły być precyzyjnie wykonane z bardzo dużą dokładnością przez sterowaną komputerem elektrodrążarkę.